Hij (3,2 jr) zit op het loopbruggetje in de tuin, uitgeput van het rennen. Een meisje (3,4 jr), komt naar hem toe en reikt een zandbakvormpje aan en vraagt hem dit weg te gooien. Hij kijkt haar vragend aan en kijkt bedenkelijk naar het vormpje. “Gooi maar!” hoor ik haar zeggen. Even voel ik een drang om in te grijpen (zandbakvormpjes zijn tenslotte niet om mee te gooien), maar ik laat het gaan om te kunnen zien wat er gaat gebeuren.
Heel voorzichtig steekt zij één vinger uit en nadert de dot scheerschuim die voor haar op tafel ligt: een kleine aanraking en ze trekt een vies gezicht. Ze voelt nog een keer heel voorzichtig met één vinger, het vieze gezicht wordt minder.
Mijn wijsvinger draait een rondje, ik maak een ‘wwwrrooeem’ geluid en de kinderen die net nog zo uitbundig aan tafel zaten te keten draaien hun hoofd naar mijn vinger en kijken muisstil naar wat komen gaat. “Hallo ik ben Kees” zegt de wijsvinger, Kees glimlacht trots: ‘ik ben uitgekozen’. Ook mijn andere wijsvinger kiest een kind uit: Anna. Het verhaal kan beginnen.
Tien kinderen stormen de trap af, want zij gaan plassen en daarna naar buiten. Tot mijn grote ergernis zijn de wc-tjes bezet door een andere groep, wat ik trouwens al verwachtte, want wij waren wat aan de late kant klaar met het fruit. Normaal gesproken zijn wij altijd (bewust) op tijd klaar met het fruit, zodat we de eerste zijn in de badkamer. Maar goed, deze keer dus niet.
Meld je nu aan om niets te missen!
