Heel voorzichtig steekt zij één vinger uit en nadert de dot scheerschuim die voor haar op tafel ligt: een kleine aanraking en ze trekt een vies gezicht. Ze voelt nog een keer heel voorzichtig met één vinger, het vieze gezicht wordt minder.
Nu steekt zij twee vingers uit, het scheerschuim dat aan haar vingers blijft zitten smeert ze op tafel. Een glimlach vervangt het ‘vieze gezicht’, ze heeft zojuist een streep gemaakt met het scheerschuim. Ze maakt er nog één en nog één. Nu houdt ze haar hand boven de dot met scheerschuim en laat deze zakken. Op het moment dat ze met het scheerschuim in contact komt lijkt zij even terug te willen deinzen maar ze zet door. Ze duwt het scheerschuim plat. Haar hele hand zit onder het scheerschuim, ze kijkt er naar en er ontstaat een glimlach. Met haar hand wrijft zij over de tafel. Haar mimiek is ontspannen, ze is gefocust op haar hand en lijkt even weg te dromen. Ze maakt van haar hand een vuist, ze ziet dat het scheerschuim tussen haar vingers door komt en hoort het geluid hiervan. Ze opent haar vuist en balt deze een aantal keer achter elkaar. Haar mond doet mee met deze beweging en haar hoofd hangt iets schuin. Mies gaat op in haar spel en komt tot zichzelf. De wereld om haar heen lijkt verdwenen.
Voor kinderen is het fijn om af en toe te kunnen ontsnappen aan de vele prikkels in de klas of in de groep. Spelen met vormloos materiaal zorgt vaak voor ontspanning en plezier. Vormloos materiaal stelt namelijk geen eisen aan kinderen: het nodigt uit om te manipuleren en te experimenteren. Het voelen van grenzen van je eigen lichaam, het bewust worden van jezelf en emoties verwerken gaan goed gepaard met vormloos materiaal. Je kunt er iets mee creëren en het nodigt vervolgens vaak uit om het kapot te maken terwijl het materiaal in feite nooit verloren zal gaan. De verbeelding en de creativiteit van het kind worden gestimuleerd.
Het drukste jongetje van de klas: hij speelt chaotisch en vluchtig. Hij lijkt geen rust te hebben in zijn lichaam en de rust niet te kunnen ervaren. We speelden samen met zand, zonder verwachtingen, we voelden alleen het zand tussen onze vingers, het zand op de handpalmen; we knepen er in, we streken er overheen en namen de rust die het ons gaf in ons op. Hij groef zijn handen in, ik drukte het zand aan en liet hem zo zijn eigen lichaam voelen, ik liet hem voelen dat hij er is: ik gaf hem een stukje zelfbesef. Zijn lichaam leek te ontspannen, hij gaf zich over aan het zand maar het belangrijkste was: hij gaf zich over aan de rust die het hem gaf.